ഓർമ്മയുടെ താഴ്വാരം

പുനർജ്ജന്മം - രണ്ടാം ഭാഗം

 

 ദിവസങ്ങൾക്കു വല്ലാത്ത ദൈർഘ്യം . ക്ലോക്കിന്റെ സൂചികൾ അനങ്ങാത്ത പോലെ . രണ്ടു ദിവസം പതിയെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി . പ്രാർത്ഥനകൾ എല്ലാം തിരു സന്നിധിയിൽ എത്തിയത് കൊണ്ടാവും അതോ കാലനു തെറ്റി പോയതോ ? എന്റെ ശിക്ഷയുടെ കാലാവധി കുറച്ചു കിട്ടി .പരോൾ അനുവദിച്ചു . എന്നെ മാത്രം നോക്കി നിന്ന മമ്മയെ അത്ഭുദപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് അനങ്ങി . മമ്മി വേഗം വിവരം അവരെ അറിയിച്ചു . ഡോക്ടർമാർ എത്തി അവർ പ്രത്യേകം ഒരു കാര്യം ഓർമ്മപ്പെടുത്തി , കണ്ണുകൾ തുറക്കുമ്പോൾ ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടി എന്നുറപ്പിക്കാം പക്ഷെ അവസ്ഥ എങ്ങനെ ആയിരിക്കും എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല . എല്ലാവരെയും തിരിച്ചറിയണം എന്നില്ല , ചിലപ്പോൾ കഴിഞ്ഞതൊന്നും ഓർമ്മ കാണില്ലായിരിക്കാം . എന്തു വന്നാലും അമ്മ പിടിച്ചു നില്ക്കണം . അവർ മമ്മയെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു .

ഇനിയും എന്റെ ഓർമ്മയിൽ നിന്നും തന്നെ ഞാൻ പറയാം . ഞാൻ കണ്ണുകൾ പതിയെ തുറന്നു.എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല . ഇതുവരെ എവിടെയായിരുന്നു എന്നറിയാതെ ഒന്നും ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ ശൂന്യമായ മനസ്സോടെ ഞാൻ ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവരെ നോക്കി . മമ്മി ,പപ്പ,അനുജൻ ഇവരെ എനിക്ക് മനസ്സിലായി . എനിക്കെന്തോ സംഭവിച്ചു എന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായി . ഞാനിതെവിടെയാണെന്നു മമ്മിയോട് ചോദിച്ചു . മോൾക്കൊരു പനി വന്നിരുന്നു എന്ന് മമ്മി പറഞ്ഞു . എന്തിനെന്നറിയാതെ എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു . ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഞാനറിയാതെ ഒരു പാട്ടിന്റെ കുറച്ചു വരികൾ വന്നു , ദൈവത്തിനു നന്ദി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് .  ഇന്നും എനിക്കതോർക്കുമ്പോൾ അത്ഭുതം ആണ് കാരണം അത് കഴിഞ്ഞു പിന്നെ എനിക്ക് ഒന്നും മിണ്ടാനായില്ല . എനിക്ക് എന്റെ  ശബ്ദം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു . കഴിഞ്ഞതൊന്നും എനിക്ക് ഓർമ്മ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല . എല്ലാവരെയും ഒന്നും മനസ്സിലായതും ഇല്ല . പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ കൂട്ടത്തിൽ ഒരു മുഖം അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു . എനിക്ക് ഒരുപാട് പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു മുഖം .  ആ മുഖം മാത്രം എനിക്ക് ഓർമ്മ വന്നു . ഒന്ന് കാണാൻ എന്റെ മനസ്സ് കൊതിച്ചു . പക്ഷെ   കണ്ടില്ല എവിടെയും . ഒന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ ഒന്ന് ഇരിക്കാൻ ഒക്കെ ഞാൻ കൊതിച്ചു .മനുഷ്യൻ എത്ര നിസ്സഹായനാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി . ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു വീണു .ഒടുവിൽ എന്നെ ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു . മാതാപിതാക്കളും കൂടെപിറപ്പും കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കുന്ന പോലെ എന്നെ ശുശ്രുഷിച്ചു . പതിയെ എനിക്ക് എഴുന്നെറ്റിരിക്കാം എന്നായി . കുറച്ചു നാളുകൾ കൂടി കഴിഞ്ഞു ഇരുവശങ്ങളിലും ആരുടെയെങ്കിലും സഹായത്തോടെ പതിയെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി . ചിലപ്പോൾ വീഴാൻ പോയി . അങ്ങനെ രണ്ടാം ജന്മം ഞാൻ പിച്ച വെച്ച് പിച്ച വെച്ച് നടക്കാൻ തുടങ്ങി . meningitis ന്റെ ബാക്കി പത്രമായി ഫിറ്റ്സ് വരാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ച് . ഒരു നേരം 14 ടാബ്ലെട്സ് കഴിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു .വീണ്ടും ഒരു ദിവസം രാത്രിയിൽ ഞാൻ ബോധം കെട്ടു വീണു . അര മാസത്തോളം വീണ്ടും  ഒരു പ്രൈവറ്റ് ആശുപത്രിയിൽ . എല്ലാത്തിന്റെയും തുടക്കം ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നും ആയിരുന്നത് കാരണം സത്യത്തിൽ എന്തൊക്കെയാണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ലാരുന്നു . അതുകൊണ്ട് തന്നെ നാട്ടുകാർ അവരാൽ ആവും വിധം വർണ്ണപകിട്ടോടെ കഥകൾ മെനഞ്ഞു കൂട്ടി . ആത്മഹത്യാ ശ്രമം ആയിരുന്നെന്നു ഒരു കൂട്ടം വിധിയെഴുതി . ശബ്ദം വീണ്ടു കിട്ടാൻ നല്ല വോയിസ്‌ റസ്റ്റ്‌ എടുക്കാൻ പറഞ്ഞു . അത്യാവശ്യം ഉള്ള കാര്യങ്ങൾ എഴുതി കാണിച്ചു പേപ്പറിൽ . പതിയെ ഞാൻ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു . കാണാൻ കൊതിച്ച മുഖം മാത്രം മനസ്സിൽ ഒരു വിങ്ങലായി . ഇനിയും പഠിക്കാൻ പോകേണ്ടാ എന്ന് വീട്ടിൽ കർശനമായി പറഞ്ഞു .പക്ഷെ എന്റെ മനസ്സിന് അതിനു കഴിഞ്ഞില്ല . ഞാനും വാശി പിടിച്ചു . അടുത്തതായി ഞങ്ങൾക്ക് പ്രാക്ടിക്കൽ എക്സാം ആയിരുന്നു . ഒരുപാടു റെക്കോർഡ്‌ ബുക്ക് വർക്കുകൾ എല്ലാം കുന്നു കൂടി . എന്റെ മനസ്സിന്റെ ആഗ്രഹം എനിക്ക് ശക്തിയായി; പിന്നെ എന്റെ ദൈവം ;.എന്റെ വീട്ടുകാർ എല്ലാരും എന്നെ സഹായിച്ചു . വീണ്ടും ഞാൻ ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തി . എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാർ എനിക്ക് എല്ലാ സഹായങ്ങളും ചെയ്തു തന്നു . മരുന്നുകളുടെ സഹായത്തോടെ ഞാൻ ഓരോ കടമ്പകളും കടന്നു . ആ വർഷം ഞങ്ങളുടെ പ്രൊജക്റ്റ്‌ വർക്ക് പ്രെസന്റ് ചെയ്തതിനു ഒന്നാം സമ്മാനം എനിക്ക് കിട്ടി .ആ ട്രോഫി ഇന്നും ഞാൻ സൂക്ഷിക്കുന്നു . കോളേജിൽ ഫെയർവെല്ലിനു ഞങ്ങളുടെ ഗാനമേള ഉണ്ടായിരുന്നു . എന്നെന്നേക്കും ആയി ശബ്ദം നഷ്ടമായി എന്ന് വിചാരിച്ച എനിക്ക് പാട്ടുകൾ പാടാനും കഴിഞ്ഞു .          

   എല്ലാം പഴയ പോലെ ആയി കൊണ്ടിരിക്കുക ആയിരുന്നു . അപ്പോഴാണ്‌ എല്ലാം കീഴ്മേൽ മറിച്ചു കൊണ്ട് അത് സംഭവിച്ചത് . രണ്ടു വർഷം മുൻപ് തന്നെ വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചു വച്ചിരിക്കുക ആയിരുന്നു . പരസ്പരം ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു രണ്ടാളും . ഇത്രയും അപകടകരമായ കണ്ടീഷനിലേക്ക് പോയ എനിക്ക് തിരിച്ചു സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് വരാൻ പറ്റില്ലെന്നു അവരും വിധി എഴുതിക്കാണും . വിവാഹത്തിൽ നിന്ന് പിന്മാറാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു . രണ്ടു വർഷത്തെ ഇഷ്ടം മറന്നു കളയാൻ അദ്ദേഹം നിർബന്ധിതൻ ആയി . സങ്കടങ്ങൾ എല്ലാം ഞാൻ ഉള്ളിൽ ഒതുക്കി . ആരും കാണാതെ നിശബ്ധമായി കരഞ്ഞു . സ്വപ്നങ്ങളും മോഹങ്ങളും എല്ലാം മനസ്സിൽ കുഴിച്ചു മൂടി . വീഴാതെ  തളരാതെ ഞാൻ പിടിച്ചു നിന്നു. എല്ലാ പ്രദേശങ്ങളിലും കാണുമല്ലോ കഥകൾ ഉണ്ടാക്കാനും അത് ആഘോഷിക്കാനും ശവത്തിൽ കുത്തി രസിക്കാനും കുറെ ആളുകൾ . അവർ അതൊക്കെ ആഘോഷമാക്കി . സഹിക്കാനാവാത്ത ആക്ഷേപങ്ങൾ എല്ലാം ഞാൻ ഏറ്റു വാങ്ങി .

സ്നേഹ ബന്ധങ്ങൾക്ക് ഇത്ര മാത്രം വിലയെ ഉള്ളു എന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു . പണം , സൌന്ദര്യം , ആരോഗ്യം ഇതൊക്കെയാണ് സ്നേഹത്തിന്റെ അളവ് കോൽ എന്ന് അനുഭവം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു . ജീവിതം പ്രശ്നങ്ങളുടെ ഒരു പരമ്പര ആണ് . പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത എന്തെല്ലാം  കാര്യങ്ങൾ ആണ് അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വരുന്നത് . ഇത് ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട സംഭവം ഒന്നും അല്ല . എല്ലാ ജീവിതങ്ങളിലും ഒരു തരത്തിൽ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു തരത്തിൽ ഓരോരോ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാവും . മനോധൈര്യം കൈ വിടാതെ എല്ലാം അഭിമുഖീകരിക്കുക . എല്ലാ വിജയപരാജയങ്ങളുടെയും ഉറവിടം മനസ്സാണ് . ഒളിച്ചോട്ടം ഒന്നിനും ഒരു പരിഹാരം അല്ല .പ്രശ്നങ്ങളെ സധൈര്യം അഭിമുഖീകരിക്കുക . നിങ്ങൾക്ക് വിജയം ഉറപ്പാണ്‌ .

 

          ഒരു അവധിയ്ക്ക് ഞാൻ വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ അദ്ദേഹം എത്തി യാത്ര പറയാൻ .നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുകൾ ഞാൻ മറച്ചു പിടിച്ചു . കണ്ണിൽ നിന്നു മായും വരെ ഞാൻ നോക്കി നിന്നു . ഒരിക്കൽ കൂടി ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ മോഹിച്ചു . ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ അദ്ദേഹം പോയി . എന്നെന്നേക്കുമായി .

 

എവിടെയോ സുഖമായി ജീവിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിനോടായി ഒരു ചോദ്യം പോലെ എന്റെ അന്തരംഗം മന്ത്രിക്കുന്നു ഏതോ ഒരു ഗാനത്തിലെ ചില വരികൾ "  സഖിയെ നീ കാണുന്നുവോ എന്മിഴികൾ നിറയും നൊമ്പരം .................................എന്നുമോർക്കുന്നുവോ വീണ്ടുമോർക്കുന്നുവോ.......................അന്ന് നാം തങ്ങളിൽ പിരിയും രാവു ...................."""